Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

«ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΦΟΡΟΥΣ…» (*)

του Ν. Μπογιόπουλου

Κατ’ αρχάς ας θυμηθούμε τη γνωστή δήλωση του κ.Στουρνάρα. «Εγώ – όπως με πάθος είχε ισχυριστεί -  δεν δέχομαι ότι η Ελλάδα υπερφορολογείται».

Αυτά ειπώθηκαν από τον υπουργό Οικονομικών πριν από λίγους μήνες, στις 26/11/2013. Χτες, όμως, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία του Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής (το οποίο προφανώς δεν απαρτίζεται ούτε από «ψεκασμένους» ούτε από «αναρχοκομμουνιστές» που θέλουν να «σαμποτάρουν» με στατιστικές αλχημείες το έργο της κυβέρνησης).

Τα στοιχεία αυτά δεν καταγράφουν τίποτα περισσότερο απ΄ όσα ζει ο ελληνικός λαός και ανάμεσα στα άλλα αναφέρουν ότι: α) οι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα είναι υψηλότεροι από το μέσο όρο όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, β) τα λαϊκά εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί κατά 50% εντούτοις από το 2010 η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων έχει αυξηθεί έως και 700% (!) και των ελεύθερων επαγγελματιών έως και 900% (!), γ) οι φόροι επί των ακινήτων έχουν επταπλασιαστεί (!), δ) ο ΦΠΑ αυξήθηκε από το 2010 τέσσερις φορές, ε) οι φόροι στα καύσιμα έχουν αυξηθεί τρεις φορές, στ) μόνο εκ του γεγονότος της αύξησης των φορολογικών συντελεστών στο πετρέλαιο θέρμανσης η λαϊκή οικογένεια επιβαρύνθηκε με αύξηση των φόρων κατά 450%!

Πρώτο συμπέρασμα: Ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν «υποφορολογείται», όπως είχε ισχυριστεί ο κ.Στουρνάρας, αλλά αντιθέτως αποτελεί  ένα πειραματόζωο – υπόδειγμα φορολογικής εξόντωσης σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

του Στάθη

Στο Ολοκαύτωμα πυρπολήθηκε η μεγάλη πλειονότης των Εβραίων που κατοικούσαν στη Γηραιά κι εν πολλαίς αμαρτίας περιπίπτουσα ήπειρο. Ελληνες Εβραίοι, Πολωνοί Εβραίοι, Γερμανοί Εβραίοι, Εβραίοι απ’ όλες τις κατακτημένες χώρες βρήκαν όχι μόνον οικτρό θάνατο από τους Ναζί, αλλά βίωσαν πριν απ’ αυτόν τις έσχατες κακουχίες, την άφατη αγωνία, το πιο απάνθρωπο έρεβος.
Τους Εβραίους δεν πυρπόλησαν τότε μόνον οι Ναζί, αλλά και όλοι όσοι συνεργάσθηκαν μαζί τους. Ουκρανοί Βάφεν Ες, Κροάτες Βάφεν Ες Ες, Ολλανδοί, Βέλγοι, Βόσνιοι κι άλλοι Ευρωπαίοι που πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί, έκαψαν, δολοφόνησαν, εκτέλεσαν, βασάνισαν το ίδιο. Τίποτα δεν πρέπει να ξεχασθεί. Κροάτες Ες Ες εκτελούσαν Κροάτες Εβραίους, Βέλγοι Ες Ες εκτελούσαν Βέλγους Εβραίους. Το άγος αυτό δεν αφορά μόνον στους Γερμανούς Ναζί, αλλά σε όλους τους Ευρωπαίους που συνεργάσθηκαν μαζί τους ή ήταν Ναζί οι ίδιοι. Πολιτικοί και στρατιωτικοί.
Κράτη ευρωπαϊκά, σύμμαχα της Ναζιστικής Γερμανίας, Ιταλία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κατεχόμενη Γαλλία του Βισύ, συνέβαλαν στο Ολοκαύτωμα, άλλοτε με κάποιους δισταγμούς κι άλλοτε με ενθουσιασμό, αναλόγως των πολεμικών εξελίξεων, ενώ στη θηριωδία συμμετείχαν, εκόντα άκοντα, και τα υπόδουλα κράτη, όπως η Ελλάδα.
Ελληνες Ες Ες δεν υπήρξαν, υπήρξαν όμως Ελληνες συνεργάτες, χαφιέδες, βασανιστές, Ταγματασφαλίτες, Δωσίλογοι και μαυραγορίτες, οι οποίοι επωφελήθηκαν απ’ το Ολοκαύτωμα παραδίδοντας και προδίδοντας Εβραίους. (Και αριστερούς και ομοφυλόφιλους και άλλους). Το μεγαλείο του Δεσπότη Κεφαλονιάς να γράψει μόνον το δικό του όνομα στη λίστα των Εβραίων της Μητρόπολής του, όταν του τη ζήτησαν οι Γερμανοί, συνυπήρξε με την καταισχύνη όσων πρόδωσαν συνανθρώπους τους και παρέδωσαν συμπατριώτες στην πιο φρικτή μηχανή θανάτου που ξέρασε ποτέ η Κόλαση, τους Ναζί.

Το «άλλο ρήγμα» κάτω από την Ελλάδα

Του Ηλία Σιακαντάρη


Τα ρήγματα που ξυπνούν αυτές τις μέρες δεν είναι μόνο γεωλογικά: Ο «σεισμός» που ξεκίνησε στις διεθνείς αγορές στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας είναι ο πιο μεγάλος από τον περασμένο Ιούνιο. Καθώς δεν ήταν ο πρώτος, προκάλεσε μεγαλύτερη ανησυχία από τους προηγούμενους. Ανησυχία που δυνάμωσε από την παράταση της ρευστότητας τη Δευτέρα.

Αυτό που συνέβη, ήταν άλλο ένα επεισόδιο όχι-και-τόσο-τακτικής αποχώρησης του διεθνούς κεφαλαίου από τις αναδυόμενες οικονομίες (μετοχές και ομόλογα). Το μοτίβο της «εξόδου των ξένων επενδυτών» ξεκίνησε στις αρχές καλοκαιριού και θα βρίσκεται μαζί μας για καιρό. Οταν είναι σε έξαρση, προκαλεί βουτιές στα χρηματιστήρια των μεγάλων αναδυόμενων οικονομιών, αλλά και στα νομίσματά τους. Αφήνει εκτεθειμένες τεράστιες οικονομίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων στην εφιαλτική πιθανότητα να μην μπορούν να χρηματοδοτηθούν επαρκώς. Επαναφέρει μνήμες της «κρίσης των αναδυομένων» του 1997-98, αλλά με φόντο ένα πολύ πιο βεβαρημένο και ασταθές διεθνές περιβάλλον.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Τo βλέμμα του ποιητή


του Βασίλη Ραφαηλίδη


1. Η ΠΑΓΙΔΑ ΤOΥ ΒΛΕΜΜΑΤOΣ

[…] Σε κάθε ταινία που βλέπουμε, το βλέμμα του Oδυσσέα συναντάμε. Η περιπέτεια του βλέμματος δεν έχει τέλος. Το γαλάζιο καράβι, συνεχώς θα φεύγει για νέες περιπέτειες, και κάθε περιπέτεια θα 'ναι μια καινούργια δοκιμασία του βλέμματος, αλλά και μια πιθανότητα για νέες αμαρτίες· γιατί «η αμαρτία είναι συναρτημένη με την περιπέτεια», όπως λέει ο Levinas, και για τους χριστιανούς, με τα μάτια – πολύ σωστά, αφού κάθε περιπέτεια (και, συνεπώς, κάθε αμαρτία) αρχίζει με το περίεργο βλέμμα του ερευνητή. «Για να μην αμαρτήσεις, πρέπει ν' αδρανήσεις» λέει πάλι ο Levinas. Μ' αυτή την έννοια, ο υπ' αριθμόν ένα αμαρτωλός στη μυθολογία όλων των λαών είναι ο Oδυσσέας, ο άνθρωπος με το πιο δυνατό βλέμμα, κατά κάποιο τρόπο ο Ηρακλής του βλέμματος, που σήκωσε όλο τον κόσμο με τα μάτια του. Δεν έκανε το λάθος του Άτλαντα να φορτωθεί τον κόσμο στη ράχη του. Κι αν νομίζετε πως έχασε το δρόμο του τραβώντας για την Ιθάκη, μάλλον θα πρέπει να ξαναδιαβάσετε την Oδύσσεια ή, τουλάχιστον, τον πρώτο τόμο («Από την Ιλιάδα στον Παρθενώνα») του τρίτομου έργου του Αndré Bonnard O αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
O Oδυσσέας, που δεν ήταν καθόλου βιαστικός, ήξερε πως, για τον σοφό άνθρωπο, ο συντομότερος δρόμος περνάει απ' το Λαβύρινθο και, βέβαια, δεν είναι η ευθεία. Αυτά τα λένε οι προσκολλημένοι στον Ευκλείδη γεωμέτρες. Oι πολυδιάστατες γεωμετρίες, όμως (ας πούμε, αυτή του Riemann ή εκείνη του Λομπατσέφσκι), λένε άλλα. Λένε πως υπάρχουν τόσες γεωμετρίες όσες και τα βλέμματα που πέφτουν πάνω στο χώρο. Το παν είναι να ξέρεις να φτιάχνεις τη γεωμετρία που ταιριάζει στο πρόβλημά σου· όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που μονίμως μπερδεύει τους «τρισδιάστατους», τους προσκολλημένους δηλαδή στο βολικό παραμύθι πως ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, αλλά και, πόσο μάλλον, τους μονοδιάστατους, που δε θα μάθουν ποτέ πως, στην ποίηση, οι διαστάσεις είναι τόσες, όσες αποφασίσει ο ποιητής. Κι ο Αγγελόπουλος, πριν από καθετί, είναι ένας μεγάλος ποιητής, που βρίσκεται συνεχώς σε πειρασμό και συνεχώς προσπαθεί να ξορκίσει με τη μεγάλη του τέχνη το Κακό που ενδημεί σε τούτη την αμαρτωλή χώρα.

Το εκτενέστερο απόσπασμα βρίσκεται εδώ

Αναδημοσίευση από το βιβλίο Το βλέμμα του ποιητή (6 κείμενα για την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Το βλέμμα του Oδυσσέα), εκδ. Αιγόκερως, 1996.

«ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΝΙΛΑ»!

του Ν. Μπογιόπουλου

Ο κ. Κλάους Ρέγκλινγκ είναι ο επικεφαλής του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης» (EFSF). Ο κ. Ρέγκλινγκ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Wall Street Journal», ανάμεσα στα άλλα είπε και τα εξής:
α) Ότι δεν αποκλείεται και νέο Μνημόνιο για την Ελλάδα,
β) ότι  μετά το δημοσιονομικό τσουνάμι επέρχεται το τσουνάμι των λεγόμενων «διαρθρωτικών αλλαγών» για τις οποίες δεν παρέλειψε να σημειώσει πως θα«είναι εξίσου δυσάρεστες» για τον ελληνικό λαό,
γ) ότι για να φύγει η τρόικα από την Ελλάδα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2016 (και βλέπουμε), και
δ) ότι, παρόλα αυτά, η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ έχει επιτύχει θετικό αποτέλεσμα που ναι μεν «ο κόσμος δεν το βλέπει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε λάθος»…
Δεν θα είχε κανένα νόημα να σταθούμε στον κ.Ρέγκλινγκ αν δεν επρόκειτο για έναν από τους «σωτήρες» του ελληνικού λαού. Μπορεί ο κ.Ρέγκλινγκ να υστερεί σε «δημοφιλία» έναντι του Τόμσεν, αλλά ο ρόλος του ως επικεφαλής του «EFSF» στο ¨ελληνικό δράμα» είναι κάτι παραπάνω από αποφασιστικός. Και ταυτόχρονα: Είναι ρόλος αποκαλυπτικός ως προς το κατά πόσο αυτός ο μηχανισμός, ο «EFSF», είναι μηχανισμός «στήριξης» χωρών, όπως κατ ‘ ευφημισμό τον βάφτισαν, ή μηχανισμός «εξανδραποδισμού» λαών, κατεδάφισης και πρόκλησης κοινωνικών ερειπίων.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Κινηματογραφικές Προτάσεις





Φαρμακονήσι

Του Ν. Μπογιόπουλου

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τις δηλώσεις του Βαρβιτσιώτη, του υπουργού Ναυτιλίας. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς και για τις δηλώσεις του Κεδίκογλου όσον αφορά τον απίθανο τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως κυβερνητικός προπαγανδιστής.  Όλα αυτά τα αφήνουμε κατά μέρος. Με την επισήμανση ότι για όσα συνέβησαν στο Φαρμακονήσι απαιτείται να λάμψει η αλήθεια.

   Στεκόμαστε στην τραγωδία στο Φαρμακονήσι από τούτη τη σκοπιά: Το μέγεθός της είναι τέτοιο που επιβάλλει να θυμηθούμε για μια ακόμα φορά τα αυτονόητα:

   Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Συνεπώς κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από την αντιμετώπιση του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με γνώμονα ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. ‘Η από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών  σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες», ως παρείσακτοι που χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της πατριδοκαπηλίας, του φασισμού.

Ο μικρός πρίγκιπας μπροστά στον ανθρώπινο πολιτισμό

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

«Ήταν ένας έμπορος που πουλούσε τελειοποιημένα καταπότια που καταλαγιάζουν τη  δίψα. Καταπίνεις ένα τη βδομάδα και δε θέλεις πια να ξαναπιείς. «Γιατί τα πουλάς αυτά;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Είναι μεγάλη οικονομία χρόνου» είπε ο έμπορος. «Οι ειδικοί κάνανε τους υπολογισμούς τους. Εξοικονομούν πενήντα τρία λεπτά τη βδομάδα». «Αν είχα» λέει ο μικρός πρίγκιπας «πενήντα τρία λεπτά να ξοδέψω θα πήγαινα ήσυχα –ήσυχα σε μια πηγή να ξεδιψάσω…..»

                                                                                                                      Α ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ ΕΞΥΠΕΡΥ

«Ο μικρός πρίγκιπας» ήταν για τον Εξυπερύ η έμπνευση της ζωής του. Αν αναλογιστούμε ότι σε πτήση που επιχείρησε στις 29 Δεκεμβρίου του 1935 αναγκάστηκε να προσγειωθεί στην έρημο διακόσια περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσει στο Κάιρο κι ότι τον περιμάζεψε ένα καραβάνι (που χρειάστηκε πορεία πέντε ημερών για να τον βρει), αντιλαμβανόμαστε ότι «ο μικρός πρίγκιπας» ξεπερνά τα όρια της διανοητικής δημιουργίας και αποκτά υπόσταση χειροπιαστή, αφού γεννιέται μέσα στο φυσικό ερημικό τοπίο της εκτυλισσόμενης δράσης. Με άλλα λόγια ο πιλότος που συναντά ο ουρανοκατέβατος πρίγκιπας στην έρημο είναι ο ίδιος ο Εξυπερύ που γνωρίζει πολύ καλά εκ των προτέρων ότι αν δεν επισκευάσει το αεροσκάφος μέσα σε λίγες μέρες και του τελειώσει το νερό, κάθε διαφυγή θα γίνει αδύνατη. Από την άποψη αυτή «ο μικρός πρίγκιπας» παίρνει διαστάσεις οραματισμού, λειτουργεί δηλαδή ως μεταφυσικό βίωμα, που δίνει όλες τις απαντήσεις για την περιπέτειά του Εξυπερύ στην έρημο. Ο ουρανός, ως μοναδικός σύντροφος της ερήμου, ήταν αδύνατο να μην πρωταγωνιστήσει στην όλη διαδικασία. Είναι η πατρίδα του πρίγκιπα, είναι δηλαδή το αχαλίνωτο του αγνώστου που οφείλει να διερευνηθεί και που τελικά δεν θα δράσει ούτε εκφοβιστικά, ούτε απειλητικά, παρά μόνο συντροφικά, αφού δεν θα μπορούσε να στείλει τίποτε πιο ακίνδυνο και πιο φιλικό από τον μικρό πρίγκιπα. Το πιο ευαίσθητο, το πιο άκακο, το πιο αθώο πλάσμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γεννιέται – ως σύλληψη, όχι ως καταγραφή – μέσα στον έσχατο κίνδυνο. Κι αυτή είναι η πιο αισιόδοξη οπτική της ζωής. Είναι η οριστική συντριβή όλων των φόβων, η στιγμή που η αισιοδοξία παίρνει διαστάσεις επαναστατικότητας. Γιατί ο Εξυπερύ, μετατρέποντας τον επιθανάτιο ρόγχο στο πιο τρυφερό καλωσόρισμα, δεν ξεπερνά μόνο τον εαυτό του, σ’ ένα ψυχικό άλμα καθαρά προσωπικό, αλλά καθιστά σαφές ότι η ατομική νίκη μπροστά στο αδυσώπητο του αγνώστου – τι πιο άγνωστο από το θάνατο – παίρνει εξ’ ορισμού πανανθρώπινες διαστάσεις ως δίοδος που οδηγεί το «εγώ» στο «εμείς». Αν μέσα στην έρημο νιώσουμε φόβο θα έρθουν η τρέλα και η βία, αν όχι, θα έρθει ο μικρός πρίγκιπας. Το κλείσιμο του έργου είναι ξεκάθαρη προτροπή: «Και αν γίνει να περάσετε από κει σας ικετεύω μη βιαστείτε, σταθείτε εκεί, λίγο κάτω από το αστέρι. Όταν λοιπόν σας ζυγώνει κανένα παιδί, αν σας γελάσει, αν έχει χρυσαφένια μαλλιά, αν δεν σας αποκρίνεται καθώς θα το ρωτάτε, θα μαντέψετε σωστά ποιος είναι. Λοιπόν να είστε ευγενικοί! Μη μ’ αφήσετε τόσο πολύ θλιμμένο: γράψτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε…..». (σελ. 99). Τα σχεδόν οχτώ χρόνια που πέρασαν μέχρι την κυκλοφορία του «μικρού πρίγκιπα» (δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1943) δεν είναι παρά ο χρόνος που χωρίζει το βίωμα από τη συνείδηση.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

ΕΙΣ ΛΥΚΗΘΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Του Στάθη

Είσαι 25 – 26 χρονών, είσαι άνεργος. Τι κάνεις;
Ψάχνεις για δουλειά, ρωτάς δώθε – κείθε, φίλους και συγγενείς τους έχει εξαντλήσει προ πολλού, δεν βρίσκεις τίποτα, τι κάνεις;
Τη νύχτα η αγωνία σου τρώει τα σπλάχνα. Βλέπεις ξανά, ξεχασμένους παιδικούς εφιάλτες. Αν πας 30 και είσαι ακόμα έτσι, τι κάνεις;
Είσαι 28 – 30 χρονών, σπουδαγμένος. Το «Βήμα» της Κυριακής πανηγυρίζει: «50.000 διδακτορικά και μεταπτυχιακά από το 2009 ως το 2013! Ο νέος πλούτος της Ελλάδας». Εσένα το διδακτορικό μνέσκει αργό «Οι πολυεθνικές διαλέγουν ήδη υπερεξειδικευμένους νέους για δουλειές του εξωτερικού» θαυμάζει η καλή εφημερίδα. Εμπα στο χορό, διάλεξε την ξενιτιά που σου ταιριάζει,ήδη 200.000 νέοι έλληνες την έχουν κάνει.
Θα είσαι τυχερός να δουλέψεις για τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, θα πας γκασταρμπάιτερ κανονικός, περιωπής και μορφωμένος, δεν θα πας λαθρομετανάστης,κι αν σε λένε κλέφτη Ελληνα, μην το παίρνεις κατάκαρδα σε 100 χρόνια δεν θα σε λένε.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΑΠΕΧΘΕΣ - ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΑΧΘΕΣ- ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΑΠΟ ΚΑΤΩ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΛΙΑ
Και μόνο το γεγονός ότι το νιοστό περί το ελληνικό δημόσιο χρέος διακομματικό μαλλιοτράβηγμα γίνεται στο όνομα του «επαχθούς» χρέους, είναι ενδεικτικό της άγνοιας –αν όχι της ασχετοσύνης και του ερασιτεχνισμού- που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας όταν αυτό καταπιάνεται με το ζωτικής σημασίας ζήτημα του ελληνικού χρέους.
Πράγματι, η χρησιμοποίηση της λέξης «επαχθές» για ένα χρέος που δεν μπορεί να είναι –αν βέβαια είναι- παρά απεχθές, δεν συνιστά ένα απλό γλωσσικό μπέρδεμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο σημαντικό και σημαδιακό, επειδή προδίδει μια βαθύτερη άγνοια του προβλήματος. Δηλαδή, άγνοια του διεθνούς δικαίου, καθώς και της διεθνούς και εσχάτως και ελληνικής, βιβλιογραφίας(1), αλλά και –κυρίως- των αγωνιστικών εμπειριών που είχαν και έχουν για αντικείμενό τους την ταυτοποίηση του απεχθούς χρέους προκειμένου αυτό να καταγγελθεί και να μην πληρωθεί!

Φρένο στην ιδιωτικοποίηση του νερού

Του Μιχάλη Τρεμόπουλου
Παρά τον πειρασμό να προχωρήσουν εσπευσμένα τη διαδικασία σε πιο δεσμευτικές κινήσεις προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης του νερού πριν δημοσιευτεί η απόφαση του ΣτΕ, φαίνεται πως οι εταιρείες δεν θα κάνουν βήμα πριν τις δημοτικές εκλογές της 25ης Μαΐου.
Την περασμένη Παρασκευή, ταυτόχρονα με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Σωματείου Εργαζομένων ΕΥΑΘ και του Συντονιστικού Πολιτών και Φορέων SOSτε το ΝΕΡΟ έξω από τα γραφεία της ΕΥΑΘ, σε πολυτελές ξενοδοχείο ανατολικά της Θεσσαλονίκης στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ παρουσίαζαν τα οικονομικά στοιχεία της ΕΥΑΘ στους υποψήφιους αγοραστές. Όμως ούτε το σχήμα της γαλλικής εταιρείας SUEZ και της «ΑΚΤΩΡ παραχωρήσεις» ούτε και το σχήμα της ισραηλινής εταιρείας ύδρευσης MEKOROT με τον όμιλο Αποστολόπουλου και την ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, δε φαίνεται να καταθέτουν δεσμευτική πρόταση εξαγοράς, πριν το ΣτΕ αποφανθεί επίσημα για το αν ήταν νόμιμη ή όχι η μεταβίβαση των μετοχών της ΕΥΑΘ στο ΤΑΙΠΕΔ.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Η παρέα των λύκων

Ο Zυλιεν Μπεντά έγραψε το 1927 το περίφημο έργο του για την «προδοσία των διανοούμενων». Αν επισκέπτονταν την Ελλάδα του 2014 θα το έκανε τρίτομο. Αν και «πνευματικοί άνθρωποι» που, ενώ η χώρα τους βουλιάζει, επιδίδονται σε καριερισμό του χείριστου είδους και όταν ο κόσμος ψάχνει λόγο και ερμηνεία σε όσα συμβαίνουν, υιοθετούν τις δικαιολογίες της εξουσίας, μουγκρίζουν σαν κτήνη και βγάζουν βόλτα την ημιμάθειά τους, δεν είναι πνευματικοί άνθρωποι.

των Νίκου Βεντούρα - Λαμπρινής Χ. Θωμά


«Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες»
Δ. Σαββόπουλος


Η Κρίση υπήρξε και μια ευκαιρία για αυτογνωσία. Μια εποχή ψευδαισθήσεων που τελείωνει απότομα είναι η καλύτερη στιγμή για να ζητήσει κανείς απαντήσεις στο τι πήγε στραβά, να αφήσει τις κακές συνήθειες και να κόψει τις κακές παρέες.

Αποτύχαμε και στα τρία. 

Πρώτον, οι απαντήσεις που δόθηκαν διέπονται από την ίδια επιπολαιότητα που μας οδήγησε ως εδώ. Δεύτερον, οι μόνες «κακές συνήθειες» που κόψαμε, θέλαμε δε θέλαμε, είναι όσες κατέδειξε ο νεοφιλελευθερισμός ως τέτοιες (στη λογική του «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι»). Τρίτο, και χειρότερο, όχι μόνο δεν κόψαμε τις κακές παρέες, αλλά (ελέω μνημονιακής κυβέρνησης των ημικοινοβουλευτικών «αποφασίζομεν και διατάσσομεν») διατηρήσαμε στην εξουσία τα μούτρα που μας έφεραν έως εδώ, εμπλουτίζοντας παράλληλα την πινακοθήκη των ηλιθίων που μας κυβερνά με νέες απαίσιες φιγούρες.

Ανάμεσα σε αυτές, όχι αναγκαστικά οι χειρότεροι, αλλά με αρνητική επιρροή και ρόλο που αξίζει να εξεταστεί, είναι και ορισμένες κυριολεκτικές παρέες και παρεούλες ανθρώπων από τον ευρύτερο πολιτιστικό χώρο που, λόγω της Κρίσης, είδαν φως και μπήκαν (να μας σώσουν).

Λάιτ συγγραφείς (επιπέδου «λογοτεχνίας για εφήβους»), αγοραίοι ραδιοφωνατζήδες, ηθοποιοί μαϊντανοί των κοσμικών σελίδων, πανεπιστημιακοί και άλλοι μειωμένου πολιτισμικού βάρους, που τις δεκαετίες του εκσυγχρονιστικού πάρτυ δεν μιλούσαν παρα μόνο με αφ' υψηλού γενικότητες (γιατί ήταν απασχολημένοι με το να παράγουν «πολιτιστικό έργο» αλλά και γιατί, ως γνωστόν, «όταν τρώμε δε μιλάμε»), αίφνης, μόλις έπεσε λόρδα, αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Βουλή και τα κομματικά σαλόνια, συνήθως από το μετερίζι της συμπολίτευσης.

Γιατί η Δικαιοσύνη τώρα

Μέρος του δικαστικού σώματος φαίνεται να έχει απελευθερωθεί και προσπαθεί να υπερασπιστεί τη χαμένη τιμή του. Οι τραπεζίτες ανησυχούν και η κυβέρνηση φοβάται, αλλά αδυνατεί να θέσει σε πλήρη λειτουργία τους μηχανισμούς παρεμπόδισης
Της Βασιλικής Σιούτη

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί η Δικαιοσύνη αποφάσισε να ελέγξει τώρα αυτά που εδώ και χρόνια έκανε ότι δεν έβλεπε, καθώς και πρόσωπα που ήταν στο απυρόβλητο, με πολιτική κάλυψη.

Μετά την άσκηση διώξεων για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ορισμένοι άρχισαν να διακινούν διάφορα σενάρια. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι η κίνηση αυτή ευνοεί τον Α. Σαμαρά και τον Ευ. Βενιζέλο, επειδή εκθέτει τον Κ.Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου, των οποίων στενοί συνεργάτες εμπλέκονται.

Άλλοι υποστήριξαν πως η κυβέρνηση θέλει να δείξει ότι αποφάσισε να προβεί σε κάθαρση, για να εξευμενίσει τον κόσμο, κι άλλοι βλέπουν «πόλεμο εξόντωσης» φιλογερμανικών και φιλοαμερικανικών συμφερόντων.

Ολι Ρεν: Θυσιάσαμε την Ελλάδα για να σωθούν οι υπόλοιποι!

του Γ. Δελαστίκ

Ωμή, κυνική, σοκαριστική η ομολογία του επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων και αντιπροέδρου της Κομισιόν Ολι Ρεν, αργά το βράδυ της Δευτέρας. Απευθυνόμενος στους ευρωβουλευτές που απαρτίζουν τη διερευνητική επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου για τον ρόλο της τρόικας στις χώρες που έχουν τεθεί υπό μνημονιακό καθεστώς, ο Φινλανδός κομισάριος τους είπε ουσιαστικά ότι η ΕΕ προτίμησε να θυσιάσει την Ελλάδα για να σώσει άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και πάνω απ' όλα για να διασώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες! Τι ακριβώς είπε ο Ολι Ρεν; «Στο ξεκίνημα της κρίσης, την άνοιξη του 2010 και κάποιο διάστημα μετά, αν είχε άμεσα αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος, θα είχατε αντιμετωπίσει δραματικές συνέπειες μετάδοσης τόσο σε άλλα κράτη - μέλη όσο και μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη» δήλωσε επί λέξει. Θα υπήρχαν λοιπόν «δραματικές συνέπειες μετάδοσης», λέει ο Ρεν, αν γινόταν «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους την άνοιξη του 2010. Χρησιμοποιεί, πέρα από τις επιπτώσεις «σε άλλα κράτη - μέλη» και μια έκφραση κατ' ουσίαν ακατάληπτη από τον μη επαΐοντα αναγνώστη: «μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη». Τι ακριβώς εννοεί ο επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν;
Ο ίδιος φυσικά προτιμάει να το αφήσει απροσδιόριστο. Εμείς όμως δεν έχουμε κανέναν λόγο να μη διευκρινίσουμε αυτό που ο ίδιος αποφεύγει να εξηγήσει. Το ζήτημα είναι απλούστατο: αν γινόταν κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων την άνοιξη του 2010, το κόστος θα το πλήρωναν κυρίως οι ευρωπαϊκές τράπεζες!

«Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ»


“Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι μπράβοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ανυψωθεί με μια βροντή και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Σαν σήμερα, στις 15 Ιανουαρίου του 1919, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια και ηγετική μορφή των «Σπαρτακιστών», δολοφονείται από τα Freikorps, τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές για την καταστολή της επανάστασης του Γενάρη στη Γερμανία.
Με αφορμή την επέτειο θανάτου της, το tvxs δημοσιεύει κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη για την Ρόζα Λούξεμπουργκ:
«Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα "Γράμματα" της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα.
Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι· απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς· ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα· οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.
Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν’ ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.
Έπειτα σκορπίσαμε. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι διορίστηκαν κι ησύχασαν. Όταν τους συναντώ στο δρόμο, κάνω πως δεν τους βλέπω από ευγένεια – φοβούμαι μήπως θυμηθούν και κοκκινίσουν. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να ξεφύγω. Μόλις πρόβαλα στο μικρό ξενοδοχείο του Διονύσου, να ο φίλος μου με το μπαστούνι του, με το καπέλο γυριστό, να μην τον κάψει ο ήλιος γλυκοκουβέντιαζε με πέντ’ έξι κοπέλες. Πώς πάχυνε! Τα μάτια του ήταν πρησμένα, τα μάγουλά του κρέμουνταν, το πηγούνι του αναπαύονταν απάνου στο διπλό προγούλι.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Τα ανοιχτά μέτωπα της αμερικανικής αυτοκρατορίας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι στρατηγικές κινήσεις της Ουάσινγκτον για το 2014

Χρονιά ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων για τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε αρκετά ανοιχτά μέτωπα αναμένεται να είναι το 2014.
Η Ουάσινγκτον εμφανίζεται αποφασισμένη να παίξει καθοριστικό ρόλο μετά την αλλαγή ισορροπιών στη Μέση Ανατολή αλλά και στη συνεχή κλιμάκωση της αντιπαράθεσης της Κίνας με την Ιαπωνία – πάντα με απώτερο στόχο να περιορίσει την οικονομική και πολιτική επιρροή του Πεκίνου και δευτερευόντως και της Μόσχας.
Οι πιο άμεσες εξελίξεις για το 2014 αφορούν φυσικά τη νέα ανίερη ανακωχή της Ουάσινγκτον με την Τεχεράνη, ύστερα από την απόφαση της τελευταίας να υποχωρήσει σε σειρά ζητημάτων που αφορούν το πυρηνικό της πρόγραμμα. Η ακύρωση, την τελευταία στιγμή, των σχεδίων επέμβασης στη Συρία, η μερική χαλάρωση του οικονομικού αποκλεισμού του Ιράν αλλά και οι μυστικές επαφές με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου δημιουργούν νέα δεδομένα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Η Σαουδική Αραβία, η οποία σήκωνε όλο αυτό το διάστημα το κόστος του εξοπλισμού των πιο ακραίων αντικαθεστωτικών δυνάμεων στη Συρία, δεν κρύβει πλέον την αγανάκτησή της για τη στάση της Ουάσινγκτον , που όπως όλα δείχνουν αποσύρει σταδιακά της στήριξή της προς τους αντάρτες που μάχονται το καθεστώς του Ασαντ. Παράλληλα το Ριάντ βρίσκεται σε συνεχείς επαφές με τις μυστικές υπηρεσίες και τους επικεφαλής του γενικού επιτελείου του Ισραήλ.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΟΥΛΗ*

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, έχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο, απλωμένο το χέρι του επαίτη προς το Βερολίνο. Ο πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας, ελπίζουν σε «ελαφρύνσεις» για το χρέος, ως ανταμοιβή για το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχαν, βυθίζοντας τον λαό και την πατρίδα σε μια πρωτοφανή κρίση και τραγωδία.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, το πάει πιο πέρα. Ελπίζει ότι θα καταφέρει, όχι μόνο σημαντικό «κούρεμα» του χρέους, αλλά και θα εξασφαλίσει πόρους από το Βερολίνο για δημόσιες επενδύσεις.
Στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, χρειάζεται μια μεγάλη ώθηση για να βγει από την κρίση. Η μόνη λογική λύση, επιστημονικά και πολιτικά, είναι η στάση πληρωμών, για να υπάρξει διαπραγμάτευση του χρέους με όρους ελληνικού συμφέροντος, σε συνδυασμό με την έξοδο από την ευρωζώνη και την «παραβίαση» της συνθήκης του Μάαστριχτ, ώστε να αποκτηθούν τα βασικά μέσα οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, συναλλαγματικής, νομισματικής κ.λπ.) που μπορούν να δώσουν την απαραίτητα ώθηση και να οδηγήσουν στην ανάκαμψη.
Είναι «αφέλεια» να περιμένεις από τους δανειστές, χωρίς δικιά σου πρωτοβουλία (στάση πληρωμών), να σε ανακουφίσουν από το χρέος, αλλά μεγαλύτερη αφέλεια, αν όχι συνειδητή εξαπάτηση του λαού, είναι να περιμένεις να σε χρηματοδοτήσει η Γερμανία για να σε ωθήσει στην ανάκαμψη.

ΜΙΑ ΣΚΑΜΠΡΟΖΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΜΙΓΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΠΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια σκαμπρόζικη ιστορία, όπως αυτή με τον Ολάντ σκάει μπροστά στα μάτια μας και συνταράσσει τους πάντες. Ούτε είναι πρωτοφανές ότι ο «έρωτας» διακλαδώνεται σε ελάχιστα ειδυλλιακές διαδρομές μεταξύ υπόκοσμου, εγκλήματος, κατασκοπείας και χρήματος. Η σκαμπρόζικη ιστορία που εκτυλίσσεται στη Γαλλία με τον Ολάντ να φθάνει με σκουτεράκι στο διαμέρισμα της φίλης του, με την επίσημη σύντροφό του να εισάγεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο με κρίση υστερίας, το διαμέρισμα που ήταν άντρο της Κορσικανής Μαφίας έχει διασκεδαστικές όσο και διδακτικές όψεις. Αν μάλιστα επαληθευτούν κουτσομπολιά ότι η- πως- τη- λένε πρώην επίσημη σύντροφος είχε φήμη Μαρίας Αντουανέτας, είχε εκνευρίσει τη Σεγκολέν (πρώην-πρώην του Ολάντ, μητέρα των παιδιών του και υποψήφια για την προεδρία των σοσιαλιστών) η οποία απηυδισμένη του γνώρισε τη σημερινή «πέτρα του σκανδάλου» ώστε να απαλλαγεί από την ενοχλητική που της έκλεψε τον άντρα, τότε όχι άδικα μπορούμε να σκεφτούμε ότι η πάλη των τάξεων κινεί την Ιστορία αλλά το σπίρτο δεν το κρατάει αορίστως μια τάξη αλλά συγκεκριμένοι άνθρωποι που κινούνται από τα πάθη τους. Οι Γάλλοι αποφάνθηκαν ήδη (σε δημοσκόπηση) με ποσοστό 77% ότι αυτή είναι μια προσωπική υπόθεση του Ολάντ. Εμ, έλα που δεν είναι. Πρώτα χρήσιμη είναι μια μικρή διεθνής αναδρομή:

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Αϊνστάιν: Εγώ ο τρομοκράτης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Με τα ίδια κριτήρια που η ΝΔ παρουσίασε τον Τόνι Νέγκρι σχεδόν σαν επικίνδυνο τρομοκράτη θα μπορούσε να το κάνει και για τον Αϊνστάιν

«Καταδικάζουμε τα μέτρα (της ελληνικής κυβέρνησης) εναντίον των εργατών, των χωρικών και των φοιτητών»
Αλμπερτ Αϊνστάιν

Το ημερολόγιό μας γράφει 30 Μαΐου του 1929 και ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» -παρουσιάζει δηλαδή το λεγόμενο Ιδιώνυμο.
Καθώς το βενιζελικό καθεστώς βυθίζεται στον αυταρχισμό, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, η κυβέρνηση πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά και τα συνδικάτα. Τα μέλη τους, όταν δεν εκτελούνται από το παρακράτος, φυλακίζονται ή εξορίζονται από το κράτος.
Οι κινήσεις του Βενιζέλου προκαλούν διεθνή κατακραυγή και ανάμεσα σε αυτούς που σπεύδουν να τις καταδικάσουν είναι και ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Ο πατέρας της γενικής θεωρίας της σχετικότητας συνυπογράφει την παρακάτω επιστολή επιστημόνων: «Το δεύτερο συνέδριο του Αντιιμπεριαλιστικού Συνδέσμου διαμαρτύρεται εντόνως εναντίον της ψηφίσεως του τρομοκρατικού νόμου και εναντίον των δολοφονιών και των καταπιέσεων. Καταδικάζει αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται εναντίον των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών και των εθνικών μειονοτήτων και εναντίον των οργανώσεών τους, οι οποίες αγωνίζονται για την κοινωνικήν και εθνικήν απελευθέρωσιν. (Το συνέδριο) απαιτεί γενικήν και ολοκληρωτικήν αμνηστίαν και πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες».

Ο ρόλος της παπαγαλίας στη διδασκαλία της άγνοιας

του Ευτύχη Παπαδοπετράκη
Καθηγητή του Παν. Πατρών

Αν και δεν αμφισβητείται από κανέναν ότι το σχολείο πρέπει να διδάσκει τους μαθητές να σκέφτονται, αν και είναι γεγονός ότι όλες οι, μετά τη μεταπολίτευση, μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση ευαγγελίζονταν την κριτική σκέψη (περιττολογία εν τοις όροις), ωστόσο είναι κοινή διαπίστωση ότι το έλλειμμα σκέψης μεγαλώνει. Οι ίδιοι οι τελειόφοιτοι Λυκείου, και μάλιστα το καλλίτερο δείγμα τους, ως πρωτοετείς φοιτητές δηλώνουν με αυτοσαρκασμό πως έχουν κάνει delete (σβήσιμο, καθάρισμα) στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου τους, αμέσως μετά την εξέταση του τελευταίου μαθήματος των πανελλαδικών εξετάσεων.  Σαν να προέρχονται οι μαθητές μας από μια 12χρονη διδασκαλία της αμάθειας.
Είναι γνωστό ότι το πρόβλημα της παπαγαλίας (ή μηχανικής απομνημόνευσης) ταλανίζει το εκπαιδευτικό μας σύστημα τώρα και 25 τουλάχιστον χρόνια και ότι αντί να αμβλύνεται οξύνεται. Το φαινόμενο είναι τόσο συνηθισμένο πλέον ώστε δεν ξενίζει. Και όχι μόνο δεν παίρνονται συγκεκριμένα μέτρα για την καταπολέμησή του, αλλά εμφανίζονται σημάδια προσαρμογής του εκπαιδευτικού μας συστήματος στη κατάσταση αυτή, όπως η υποβάθμιση ή και κατάργηση διαδικασιών που καλλιεργούν τη σκέψη και τη λογική συμπερασματολογία, δηλαδή οι αποδείξεις στα μαθηματικά και τις άλλες θετικές επιστήμες. Ταυτόχρονα δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι «τουλάχιστον καλλιεργεί τη μνήμη» !!.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Η ενήλικη γοητεία των παραμυθιών...

της Σίσσυ Παπαδάκη


«Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»…  Από την τρυφερότερη των ηλικιών, τότε που το παραμύθι  είχε ψυχαγωγικό ή και νανουριστικό ρόλο, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, οι ιστορίες, οι πριγκίπισσες και τα βασιλόπουλα, οι κακές μάγισσες και οι μητριές παραμένουν σύμβολα συναισθημάτων, καταστάσεων και γεγονότων που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή…

Το χρέος μας επτά μήνες μετά (11/6/2013 – 11/1/2014)

του Γ. Γιουκάκη

Συμπληρώσαμε εφτά μήνες στον αγώνα και συνεχίζουμε.
Συνεχίζουμε όχι γιατί δεν έχουμε με κάτι άλλο να ασχοληθούμε, αλλά γιατί ένας αγώνας συνεχίζεται, εντείνεται, υποχωρεί ενδεχομένως πρόσκαιρα από τις περιστάσεις, αλλά η ολοκλήρωσή του επέρχεται μόνο με την δικαίωσή του.
Ποια είναι λοιπόν η Δικαίωση του Αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ, ποιος είναι με άλλα λόγια ο ΣΤΟΧΟΣ, που στις κατ΄ ιδίαν συνομιλίες μας αρκετοί από εμάς αναζητούμε;
Ο Στόχος παραμένει τόσο καθαρός, όσο κρυστάλινος και πεντακάθαρος είναι και ο 7μηνος αγώνας μας:
Να ανατραπεί η κυβερνητική απόφαση της 11ης Ιουνίου, με την οποία επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να κλείσει η ΕΡΤ. Που σημαίνει, να ξανανοίξει η ΕΡΤ. Προφανώς ΟΧΙ όπως ακριβώς ήταν στις 10 Ιουνίου. Γιατί, απλά, έχει μεσολαβήσει ο 7μηνος αγώνας μας, γιατί από όλους μας όλη αυτή την περίοδο δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κεκτημένο, γιατί όλοι (ο καθένας στον τομέα του) δώσαμε δείγματα γραφής με την δουλειά μας για το πώς εννοούμε την πραγματική δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Aναγνωστικές ακριτομυθίες


Tου Xρηστου Γιανναρα

Συνήθεια κάποιων ετών τώρα να εμπιστεύομαι στους αναγνώστες της επιφυλλίδας προσωπικές μου κρίσεις, εντυπώσεις, αξιολογήσεις από διαβάσματα του καλοκαιριού. Δίχως αξιώσεις βιβλιοκριτικής εγκυρότητας, αλλά μόνο για τη χαρά να κοινωνείται η εμπειρία της ανάγνωσης, αυθόρμητα και απροκατάληπτα. Σήμερα, που ακόμα και το τι διαβάζουμε το υπονομεύουν καμουφλαρισμένα τεχνάσματα δήθεν στατιστικού εντοπισμού «ευπώλητων» βιβλίων ή πένες ευπώλητες σε αετονύχηδες εμπόρους και σε ιδεολογικές στρατεύσεις επικερδέστατες.
Στο φετινό, λοιπόν, καλοκαίρι πρώτη μου μεγάλη έκπληξη ήταν ένα ελληνικό μυθιστόρημα: Tο τελευταίο του Iσίδωρου Zουργού, που έχει τίτλο «Στη σκιά της πεταλούδας» (Eκδόσεις Πατάκη). Eίχα διαβάσει στο παρελθόν άλλα δύο δικά του μυθιστορήματα και με είχε εντυπωσιάσει το έκτακτο ταλέντο, η δουλεμένη δεξιότητα του χαρισματικού αφηγητή. Tώρα ο Zουργός μάς δίνει ένα ιστορικό μυθιστόρημα «του ευρύτερου βορειοελλαδικού χώρου», όπως λέει: Tο χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές ξεριζωμών, πολέμων, μόχθου σκληρής καθημερινότητας.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ο ποιητής των "μεγάλων οριζόντων" Νίκος Καββαδίας

Στις 11 Ιανουαρίου 2013 συμπληρώθηκαν 103 χρόνια από την γέννηση του ποιητή. Ένα μικρό αφιέρωμα παρουσιάζεται στη συνέχεια*, ενώ εκτενέστερη αναφορά μπορεί ο ενδιαφερόμενος να δει εδώ** (Η Ομάδα Διαχείρισης).


Ο ποιητής των "μεγάλων οριζόντων" Νίκος Καββαδίας


Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια. 
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
103 χρόνια από τη γέννηση του "μαρκονίστα" ποιητή και εραστή της θάλασσας!

Ο ποιητής και πεζογράφος Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στην επαρχιακή πόλη Νίκολσκι Ουσουρίσκι, του Χαρμπίν στη Μαντζουρία, από γονείς Κεφαλλονίτες που ήρθαν το 1914 μετά την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και εγκαταστάθηκαν στο Αργοστόλι.
Στη συνέχεια η οικογένεια εγκαθίσταται στον Πειραιά όπου ο μικρός Νίκος στο δημοτικό έχει συμμαθητή τον Γιάννη Τσαρούχη, ενώ στο γυμνάσιο γνωρίζει τον συγγραφέα και ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού Παύλο Νιρβάνα.
Στα 18 του χρόνια αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

«ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΓΩ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ;»

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

1) Στις 11/11/2013 ο κ.Σταϊκούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο με τις κρατικές ενισχύσεις που έχουν δοθεί προς τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης. Όπως προκύπτει, από το 2008 οι τράπεζες έχουν ενθυλακώσει το ποσό των 145 δις ευρώ! Ερώτηση: Ότι το κράτος των συσσιτίων, των μαγκαλιών, των αυτοκτονιών, έχει παράσχει στις τράπεζες (με όλους τους τύπους της ελληνικής, της ευρωενωσιακής και της παγκοσμίως καπιταλιστικής νομιμότητας) αυτόν τον πακτωλό, συνιστά σκάνδαλο; Ναι ή όχι;
2) Στο παραπάνω ποσό δεν περιλαμβάνονται τα 125 δις ευρώ που έχουν λάβει οι τράπεζες με τη μορφή ρευστότητας από την ΕΚΤ (έκθεση Eurobank – Μάης 2012), δεν περιλαμβάνονται τα 18 δις ευρώ από το PSI, δεν περιλαμβάνονται τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης! Ερώτηση: Ότι τα χρόνια της δυστυχίας, της καταστροφής, της φτώχειας, της πείνας, της λεηλασίας και των πλειστηριασμών, οι τράπεζες εισπράττουν (με όλους τους τύπους της καπιταλιστικής νομιμότητας) τον έναν πακτωλό μετά τον άλλον, ο οποίος φορτώνεται σαν χρέος στις πλάτες του εξουθενωμένου λαού, αυτό συνιστά σκάνδαλο;  Ναι ή όχι;

Φιλανθρωπία: Μην ταΐζετε τους φτωχούς


Του Άρη Χατζηστεφάνου

Καθώς η ελεημοσύνη μετατρέπεται σε συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού αρκετοί «φιλάνθρωποι» αναθεωρούν τη στάση τους

Όταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί δεν έχουν να φάνε με λένε κομμουνιστή.
Αρχιεπίσκοπος Χέλντερ Καμάρα

Πριν από περίπου ένα χρόνο ο πρώην σύμβουλος του υπουργείου οικονομικών Π. Μουρδουκούτας, αφού εξήγησε στους αναγνώστες του περιοδικού Forbes ότι «η Ελλάδα δεν ανήκε ποτέ στο σοβιετικό μπλοκ» (;) υποστήριζε ότι οι Έλληνες μεγαλο – επιχειρηματίες καλά θα κάνουν να σταματήσουν να πληρώνουν φόρους και να ιδρύσουν κοινωφελή ιδρύματα τα οποία θα αναλάμβαναν φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Μέσα στον παραλογισμό, που διακρίνει αρκετά κείμενα συμβούλων του ΥΠ.ΟΙΚ, το συγκεκριμένο άρθρο στο Forbes αποτελεί ίσως το απόσταγμα της έννοιας της φιλανθρωπίας όπως διαμορφώνεται στο σύγχρονο καπιταλισμό. Η φιλανθρωπία, όπως εξηγούσε και ο Σλαβόι Ζίζεκ δεν είναι πλέον ένα σύμπτωμα των ανισοτήτων που δημιουργεί το οικονομικό σύστημα αλλά ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των μεγάλων επιχειρήσεων.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Ο ΓΥΨΟΣ


Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Χθες ήταν το κάταγμα στο, πάντα υψωμένο σε γροθιά, χέρι του Γρηγόρη Καλομοίρη. Προχθές ήταν η σύλληψη του Παύλου Αντωνόπουλου, διότι δεν συνεμορφώθην με τας υποδείξεις της απαγόρευσης. Όταν ένα καθεστώς στέλνει υπερδιπλάσιες αστυνομικές δυνάμεις να ανασχέσουν την τρομοκρατική δράση μερικών δεκάδων διαθέσιμων εκπαιδευτικών, όταν απέναντι στην καθηγήτρια που τραγουδάει το «Αρνιέμαι» αντιπαραθέτει μια ολόκληρη διμοιρία σημαίνει ότι έχει χάσει την ψυχραιμία του. Και η απολεσθείσα ψυχραιμία ενός καθεστώτος είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του.

Ποιοι αγόρασαν τα ασφάλιστρα κινδύνου του ΤΤ που σήμερα αξίζουν 27 δισ. δολάρια;


Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Όσοι αγόρασαν τα ασφάλιστρα κινδύνου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μπορεί να κερδίσουν δισεκατομμύρια ευρώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τεράστια πακέτα με ευρώ, μέσα σε λίγες βδομάδες άλλαξαν χέρια με κερδισμένα κάποια επενδυτικά funds και τους μετόχους τους. Στην ελληνική Βουλή τουλάχιστον πέντε φορές έχει κατατεθεί ερώτηση από βουλευτές διαφορετικών κομμάτων για το ποιοι απέκτησαν τα ασφάλιστρα κινδύνου. Απάντηση δεν δόθηκε ποτέ.

«Με την υπογραφή δεσμευτικής συμφωνίας ολοκληρώθηκε η διαδικασία πώλησης του Νέου Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΝΤΤ) στη Eurobank». Με αυτήν τη λιτή ανακοίνωση, στις 15 Ιουλίου 2013, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), υλοποιώντας τις αποφάσεις της κυβέρνησης στο πλαίσιο του μνημονίου, εκπλήρωσε ένα ακόμα έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού χαρίζοντας το μέχρι πρότινος υγιέστατο και κερδοφόρο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στη Eurobank, προκειμένου να καταλήξουν πακέτο, το επόμενο διάστημα στα χέρια κάποιου ιδιώτη επενδυτή.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Ο αόρατος στρατός του ιμάμη




Του Σταύρου Λυγερού

ΟΤΑΝ ΤΟ 2012 ο Ερντογάν ολοκλήρωνε μετά από δεκαετή ακήρυχτο πόλεμο τη στρατηγική νίκη του επί της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας φανταζόταν ότι το 2013 θα ήταν η χρονιά της πολιτικής παντοδυναμίας του. Τα γεγονότα, όμως, τον διέψευσαν. Τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο βρέθηκε αντιμέτωπος με το κύμα των μαζικών διαδηλώσεων που αμφισβήτησαν την εξουσία του και ανέδειξαν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη «βαθιά Τουρκία» και στη δυτικότροπη Τουρκία που αντιστέκεται στην επιβολή της ισλαμικής ατζέντας των νεοοθωμανών.

Ο Ερντογάν κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη την κρίση, επειδή ακριβώς συνεχίζει να εκφράζει τις σουνιτικές μάζες της Ανατολίας και, ως εκ τούτου, διατηρεί την εκλογική υπεροχή του. Δεν είναι σίγουρο, όμως, ότι θα τα καταφέρει εξίσου καλά και με τη νέα πολιτική πρόκληση, που αυτή τη φορά προέρχεται από το εσωτερικό του πολιτικού Ισλάμ και ονομάζεται «αδελφότητα Γκιουλέν».

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ποτέ το τέλος δεν βλέπει το τέλος του


Του ΣΤΑΘΗ

Το σύστημα διορθώνει τα λάθη του. Κι εξηγούμαι: όταν το σύστημα, δηλαδή ο κ. Στουρνάρας, δηλαδή οι Σημιτάνθρωποι προωθούσαν στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο την κυρία Αναστασία Σακελαρίου ρίσκαραν το ενδεχόμενο η τσόζεν αυτή γκόλντεν γούμαν να διαπράξει κάποια λαθάκια και να αρχίσει να αφήνει διάφορα εκατομμυριάκια να διαλέγουν τσέπες. Οντως, τώρα η κυρία Αναστασία Σακελαρίου διώκεται ποινικώς με κίνδυνο το σύστημα να αρχίσει να πληρώνει τα λάθη του, αν! Αν δεν είχε λάβει πρόνοια. Την εξής: όταν η κυρία Σακελαρίου και ο/η κάθε κυρία Σακελαρίου μετετέθη απ’ το σύστημα, δηλαδή τον κ. Στουρνάρα, δηλαδή τον κ. Σαμαρά στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ώστε από νέα, ισχυρότερη θέση, να ελέγχει την ελεύθερη διακίνηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς πάσαν κατεύθυνσιν, ελήφθη η πρόνοια να έχει η κυρία Σακελαρίου.

Όχι πάλι κορόιδα

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Δεν θέλω να καταγγείλω άλλο αυτό το σύστημα που καταρρέει - το θεωρώ τελειωμένο. Αυτό που θέλω είναι να αναγγείλω πως αν δεν πάρουμε την ευθύνη αυτού που έρχεται -ολόκληρη- θα αποδειχτούμε άξιοι της κακής μας τύχης.
Δεν θέλω σήμερα να γράψω για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Μπούκωσα, δεν έχει νόημα να γράφεις και να γράφεις για το ίδιο πράγμα, που απλώς επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ονόματα και διαφορετικές περιστάσεις αλλά τελικά πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο, για ένα ατέλειωτο φαγοπότι μ’ ένα κράτος ξέφραγο αμπέλι και με κάποιους επιτήδειους ιδιώτες που απλώς έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις στην εξουσία. Με τα ίδια κόλπα και με τον ίδιο κυνισμό. Την ίδια ώρα που θα γράφω εγώ γι’ αυτό, πολλά παράλληλα νέα σκάνδαλα θα εκτυλίσσονται με τον ίδιο περίπου τρόπο ή θα εξυφαίνονται σε τραπεζικά γραφεία, σε μίτινγκ μεγάλων επιχειρήσεων, σε υπουργικά γραφεία ή σε προθαλάμους υπουργικών γραφείων.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Τα πολλά πρόσωπα μιας χρονιάς


Του Παντελή Μπουκάλα

Καθένας με τα μέτρα και με τα σταθμά του. Με τις αξίες και τα κριτήριά του. Τίποτα πιο δύσκολο λοιπόν από το να βρεθεί ένα πρόσωπο που να συμφωνούν όλοι ότι αυτό χαρακτήρισε τη χρονιά που πέρασε. Συμβάσεις είναι βέβαια τα πρωτεία αυτού του τύπου, όπως σύμβαση είναι η ίδια η κατάτμηση του άτμητου χρόνου, που απλώς διευκολύνει τη ζωή μας, εμποδισμένη κατά τα λοιπά από μύρια όσα. Και για τον καθέναν, «Πρόσωπο της Χρονιάς» δεν μπορεί παρά να είναι το πρόσωπο που αγάπησε – ή, αν οι άνεμοι της μοίρας ήταν ενάντιοι, το πρόσωπο που έχασε. Και τίποτε άλλο δεν χωρεί εκεί.

Στρατηγική ήττα του Ερντογάν


του Γιώργου Δελαστίκ

Πάνω από δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Ρετζίπ Ταγίπ Ερντογάν κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Το ισλαµικό κόµµα του οποίου ηγούνταν, το Κόµµα ικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), κέρδισε πρώτη φορά τις εκλογές στις 3 Νοεµβρίου 2002 και ο Ερντογάν έγινε πρωθυπουργός στις 14 Μαρτίου 2003. εν είχε περάσει ούτε µία εβδομάδα από την πρωθυπουργοποίησή του, όταν τόλµησε το αδιανόητο: αρνήθηκε να επιτρέψει τη χρησιµοποίηση της Τουρκίας ως βάσης διέλευσης των στρατευµάτων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όταν οι Αµερικανοί εισέβαλαν στο Ιράκ στις 19 Μαρτίου 2003!

Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

του Άρη Χατζηστεφάνου

Με όρους που παραπέμπουν σε χώρα υπό κατοχή πραγματοποιούνται οι ισραηλινές «επενδύσεις» στην Ελλάδα

 «Καταλαβαίνω πως ως πολιτικός ένα από τα καθήκοντα σας είναι και οι συλλογή «ψηφαλακίων» [...] αλλά υπάρχουν και όρια κύριε Πρωθυπουργέ» έγραφε ο Ζαν Κοέν, στην ανοιχτή επιστολή του προς τον Α. Σαμαρά, ύστερα από την επίσημη επίσκεψή του στο Ισραήλ.
Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του πρωθυπουργού να φορέσει το περίφημο καπελάκι κιπά, το εβραϊκό σύμβολο της πίστης. «Ως άνθρωπος της πολιτικής επικοινωνίας» συνέχιζε ο πρώην σύμβουλος της οικογένειας Μητσοτάκη και πάλαι ποτέ «άτυπος πρεσβευτής» του Ισραήλ «καταλαβαίνω πως μία φωτό με κιπά δεν θα καθόταν καλά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που τόσο θέλετε να προσελκύστε».

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Η σπορά του Αλάριχου

  
Του Στάθη

Η σπορά του Αλάριχου


Κάθε μέρα
μιλάμε για το επόμενο χειρότερο που έρχεται να μας συμβεί κι αφομοιώνουμε το προηγούμενο χειρότερο που μας έχει συμβεί.
Τώρα τρέμουμε για τους πλειστηριασμούς που έρχονται και τιςομαδικές απολύσεις, χωνεύοντας τις καταστροφές που μας έχουν ήδη βρει, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το 1 εκατομμύριο απλήρωτους, τα 914.000 νοικοκυριά που ζουν(;) στο όριο και κάτω απ’ το όριο της φτώχειας - ζέχνει αυτή η ιστορία.

Ευρω-Νταχάου!


Του Νίκου Μπογιόπουλου





Ο Ερυθρός Σταυρός, με βάση στοιχεία τα οποία του υπέβαλαν 22 από τις εθνικές επιτροπές του στην Ευρώπη, κατέγραψε ότι χορηγείται επισιτιστική βοήθεια σε 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους, ένας αριθμός κατά 75% αυξημένος σε σύγκριση με την περίοδο τρία χρόνια πριν. Αυτή είναι η Ευρώπη που, κατά την χτεσινή ομιλία του κ.Σαμαρά,   «αφήνει πίσω της κρίση»…
   Μετά τις υπέροχες κυβερνητικές φιέστες για την ανάληψη της εκ περιτροπής προεδρίας της ΕΕ (τέτοιες γιορτές δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις αντίστοιχες υπέρλαμπρες τελετές που διενεργούνταν στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας) ας επιστρέψουμε στην πραγματική ζωή.